Vrijdagochtend 3:45 in Nuenen begon de reis. Een reis die
ongeveer 26 uur zou gaan duren. Mama en Rens brachten me naar het vliegveld in
Dusseldorf. Dat is zo makkelijk niet als je om half 2 thuis komt vanaf de intro
in Tilburg! In Dusseldorf begon pas echt het avontuur met een vlucht naar
Amsterdam. We zijn dus om 3:00 opgestaan om vervolgens om 11:00 uit Amsterdam
te vertrekken richting Atlanta…
In Amsterdam kwamen we de eerste Amerikaanse bureaucratie al
tegen. We kregen een heel interview met een G4S mannetje die van ons wilde
weten wat onze relatie met elkaar was, waarom we naar Amerika gingen, wat we in
Ecuador gingen doen, waarom we vanaf Dusselfdorf vertrokken in plaats van
Amsterdam enzovoorts. Nadat we volledig gescreend waren, mochten we toch echt
het vliegtuig in!
De vlucht naar Atlanta duurde lang. Acht uur achtereen in
een vliegtuig zitten is veel van het goede. Natuurlijk gelde er in het
vliegtuig de Amerikaanse regels: er mogen geen groepjes worden gevormd in de
loop- en staruimtes in het vliegtuig! Na wat films, series, potjes schaak en
poker waren de acht uur voorbij. We kregen twee formulieren die we moesten
invullen met verklaringen dat je geen Nazi Duitser bent, geen ziekteverwekkers
meebrengt, niet gezocht wordt en zo verder. Van die vragen waarbij je bijna
zoiets hebt van: zal ik eens ‘ja’ invullen om te kijken wat ze met je doen?
Vervolgens kregen we na een halfuurtje in de rij staan nog eens zo’n zelfde
interview waarbij deze keer ook vingerafdrukken worden afgenomen en foto’s
worden gemaakt. De opa van mijn interviewer was per parachute geland in
Eindhoven in de tweede wereldoorlog, vertelde hij. Met het zinnetje ‘so your
family did a good job for us then!’ had ik het helemaal gemaakt bij deze
douane, en mocht ik vrij snel weer verder. Wat een gedoe om over te stappen!
Na nog eens een vlucht van vijf uur landden we in Quito. Helemaal gesloopt moesten we nog eens een paspoortcontrole door. De tassen moesten ook nog eens gescand worden. Gelukkig allemaal niet zo ingewikkeld als in Amerika. Er werd zelfs gelachen door de douane medewerker! We werden door Carlos opgepikt bij het vliegveld en naar ons appartement gebracht. Het studentenhuis ligt midden in het toeristisch gebied wat tevens het uitgaansgebied is. Heel gezellig allemaal, maar het schijnt wel een van de gevaarlijkste buurten van Quito te zijn. Overdag geen probleem, maar 's avonds moet alles met de taxi. Dit is nog geen probleem aangezien we dankzij de jetlag steeds vroeg wakker zijn en vroeg slapen. Het weekend hebben we gebruikt om de stad een beetje te verkennen. Het oude centrum is heel authentiek en weinig toeristisch. Onze buurt precies andersom. Dat is het moderne Quito. Binnenkort komen er wat foto's.
Maandag begon dan onze eerste les Spaans. De eerste woordjes en grammatica zitten er inmiddels in. Me llamo Daan y soy de Hollanda. De dagen zijn wel zwaar. Een combinatie van intensieve lessen, een hoogte van 2500 meter en een jetlag is vermoeiend! Maar wel ontzettend leuk!
Volgend weekend gaan we naar de Cotopaxi vulkaan. Dit is een van de mooiste plekjes hier in de buurt op een hoogte van 6000(!!) meter. Ik ben benieuwd!
Bedankt voor jullie berichtjes. Foto's en nieuwe blogberichten volgen snel!
